HAKKIMDA

 Yazım kurallarında hata varsa sg. edin. İçimdekileri neredeyse herkes gibi kimseye anlatamadığım için hislerimi ve benzeri şeyleri buraya yazmak istiyorum. Enazından içimi dökmek için. 16 yaşındayım, tipsizim, iki tane çenem var aq. 11. sınıfa girdim, okuldaki neredeyse herkesten nefret ediyorum çünkü bana mal gibi davranıyorlar. Yani demek istediğim biri bana karışına çok korkuyorum ve arkadaşlarımın yanında onlardan korkmuyormuş gibi davranıyorum. korkmamın sebebi aslında dayak yemek istememem (adamlarda sürü psikolojisi var, kim ne yapsa  öbürleri ayni şeyi yapıyor.) bana karıştıklarında görmezden geliyorum karışmamaya çalışıyorum. Korkmuyormuş gibi yapmamın sebebi daha fazla karışmalarını istememem bide arkadaşlarımın benle alay etmelerini istemiyorum. Okuldaki kızlar kendilerini prenses zannediyor sanki dünya etraflarında dönüyor. Hepsinden tiksiniyorum. Okulda ne zaman düzgün kız bulsam tanışmaya çalışıyorum ama olmuyor kendimi küçük duruma düşürüyorum yani kızlarla konuşamıyorum. Sosyal hayat 0. Gerçek hayat dışında kızlarla sadece discordta doğru düzgün konuşabiliyorum. Gerçek hayatta iyi anlaştığım 6 arkadaşım var bunların dördü en iyi arkadaşım, Arkadaşlarımla iyi geçiniyorum aslında.müzik aletleri gibiyiz, bir grupta sadece bateri olsa gitar olsa fazla tat vermez, grupta gitarı, piyanosu baterisi her şeyi olacak bizde aynı böyleyiz.

Ruh halim böyle değil ama komik

 Ders olarak sadece sayısal derslerim iyi, sözel derslerim o kadarda iyi değil. Sınıf 2. si falanım ama kimsenin taktığı da yok. Annem ile babamın benle fazla ilgilenmediğini düşünüyorum. En büyük olduğum için kardeşlerimin arasında en az sevilen benmiş gibi hissediyorum. Aslında bazen benden nefret ediyorlarmış gibi hissediyorum. Bu hisler yoğun olduğunda ya müzik dinliyorum (en sevdiğim grup twenty one pilots şarkılarını çok seviyorum) yada bizimkilerle PC giriyoruz. Bazen kendimi kanıtlamak için yaşıtlarımın yapamayacağı şeyler yapıyorum mesela 10. sınıfın başından sonuna kadar hem işe gidip kasiyerlik yaptım, gece üçe kadar çalışıyordum sabah 8:30 da ders zili çalıyordu. Yarım gün yarım gün diye devamsızlığım 5 günü geçince takdir belgesi alamadım (devamsızlık 5 i geçince belge alınmıyor.) ortalamam seksen dokuzdu. Kazandığım parayla kendime fişek gibi bir PC dizdim. Babam benle gurur duysun diye çok şey yapıyorum ama yinede yaranamıyorum. Galiba benden nefret ediyor. Neredeyse her şeyde beceriksizim. Bilgisayar oyunlarında beceriksizim, arkadaşlarım üzülmemem için bir şey demiyorlar. Sporda beceriksizim, bi ara baskete başladım mal gibi koşuyordum ve hantal bir yapım olduğu için yoruluyordum. Müzik yapayım dedim bir hafta sonra bıraktım. Tekvandoya gittim dayak yedim, çıktım. Kendime acıyorum. kendimden nefret ediyorum. Yürürken ayaklarımdan çat çat diye ses geliyor dizlerim fazla hareket ettikten sonra sızlamaya başlıyor, bacaklarımdan nefret ediyorum. Aynada kendime baktığımda acaba kızlar bana bakım ne düşünüyor diye düşünüyorum. Gözlerimin altı mosmor, babam habire bilgisayardan diyor. Kendimden o kadar nefret ediyorum ki kendimi tokatlayasım geliyor. Hiç birşeyi doğru yapamıyorum. İnsanların benden nefret ettiklerini hissediyorum.